Το Δεκάρι μας...

Όταν οι άλλοι σε στέλνουνε στο διάβολο, να κρατάς μόνο το δέλτα από την προτροπή τους και να πηγαίνεις στο διάβασμα. Εκεί να δύνεσαι, εκεί να κλείνεσαι στο Δέλτα του. Στις τρεις γραμμές του.

Στον πύργο του να στρώνεις, να σκαρφαλώνεις, εκεί να χτίζεις, να γκρεμίζεις εκεί να καλουπώνεις.
Τις τάβλες του, τις τράβες του και τα καρφιά του, να μεθάς, να τραγουδάς και να ματώνεις. Να μερακλώνεις. Τάβλα να γίνεσαι στη τάβλα του.
Στο τρίγωνο, στις τρεις σελίδες του- σανίδες του να στρώνεις, να καρφώνεις, το ξέρεις πια, το έπαθες, το έμαθες, το πλήρωσες. Στο δαίμονά σου. Τα δίδακτρα δικά σου.
Στο δέλτα του μεγάλου ποταμού να αφήνεσαι, μόνο με αυτά να ψήνεσαι. Ν’ ανοίγεις και να χύνεσαι.

Οι άλλοι ας πούνε ό,τι θέλουνε, ας πούνε ό,τι τραβάνε, απ’ τα δικά τους τέρατα παθαίνουν και μιλάνε.
Τα χρέη τους, η νόρμα τους, ο τρόπος, το εμπόδιο.
Δεν έχω, δεν μου βρίσκεται μπαμπάκι και ιώδιο.

Λοιπόν στα βιβλία σου, στα εργαλεία σου. Στο γήπεδό σου.
Καθαρά τα γράμματα, λίγα τα λόγια, η σιωπή θα μιλάει και το παράδειγμα, τα πιο πολλά θα τα διδάξει ο τρόπος, το παιχνίδι μας, η τακτική μας, ο χρόνος και η χάρη μας.
Αυτό θα είναι μπαλαντέρ αυτό και το Δεκάρι μας.

(Αφιερωμένο στον γιο μου)

Θοδωρής Γκόνης

Πηγή:protagon.gr