Νεάπολη Ηλείας

Στην τράπεζα πρωί-πρωί πρώτος στη γραμμή, στην ουρά στην Αγροτική, σε αυτήν που πήγαινα με τον πατέρα μου παιδί.

Μπορεί το σπίτι μας να καταρρέει, να μπάζει και να στάζει από παντού, να το έχουν πνίξει αγριοσυκιές, το φίδι του να έχει φύγει για αλλού, ο πετεινός και η όρνιθα να έχουν πετάξει απ’ την αυλή, παράθυρα και πόρτες στον άνεμο, στο χιόνι, στη βροχή να έχουνε παραδοθεί, όμως αυτές τις μέρες τις μεγάλες και τις γιορτινές θυμάται, πουλάκι γίνεται, πουλάκι ντύνεται, βγάζει φτερό, στη ξενιτιά μου έρχεται, στις φυλλωσιές μου κρύβεται, γυρεύει ζεστασιά και προστασία. 

Κοριτσάκι μου, μὲς στὸ βουβὸ πηγάδι τοῦ φεγγαριοῦ σοῦ ῾πέσε ἀπόψε τὸ πρῶτο δαχτυλίδι σου. Δὲν πειράζει. Ἀργότερα θὰ φτιάξεις ἄλλο νὰ παντρευτεῖς τὸν κόσμο μὲς στὸν ἥλιο. Γιατὶ δὲν εἶναι κοριτσάκι νὰ μάθεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι, ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει, εἶναι νὰ γίνεις ὅ,τι ζητάει ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου. Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις Νὰ τὸ θυμᾶσαι κοριτσάκι. (Γιάννης Ρίτσος - Κοριτσάκι μου) Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα, Κοριτσάκι μου. Να ζήσεις μια ζωή όπως την θέλεις, ελεύθερη. Ο πατέρας σου.

«Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή;  Ν' αρνηθείς όλες τις παρηγοριές - θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες - ν' απομείνεις μόνος και ν' αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου.  Ποια 'ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν' αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη». Νίκος Καζαντζάκης

Ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια.

Έχεις σκεφτεί ποτέ τι μπορεί να συμβαίνει στον κόσμο αυτή τη στιγμή; Τώρα, που μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή σου διαβάζεις αυτό το άσκοπο κείμενο.

Οι κορμοί των δέντρων είναι βασανισμένοι από μια αγωνιώδη προσπάθεια. Συστρέφονται, γονατίζουν να προσευχηθούν, υψώνουν σκληρά μπράτσα, μέλη τυραγνισμένα από την κίνηση, όλο αγκώνες και γόνατα. Οι στριφτές ρίζες βυζαίνουν από την καρδιά της γης το χρυσό λάδι, για το καντήλι των Αγίων και για τη σαλάτα του φτωχού. (Απ’ την Ελλάδα) Στρατής Μυριβήλης

... «Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Όσα χρόνια και να περάσουν πάντα θα σε θυμάμαι. Κοτσανάτος ήσουν για την ηλικία σου και πιο παιδί από παιδί, όπως έλεγε η γιαγιά. Ένας παππούς, παιδί. Ο καλύτερος φίλος και ο καλύτερος σύμμαχος σε ό,τι βάζει ο νους σου. «Έλα να πειράξουμε τη γιαγιά» μου ψιθύριζες σκανταλιάρικα και με σκουντούσες για να γίνουμε συνένοχοι στο έγκλημα.

Την αγαπούσε. Κανείς δε γνώριζε πόσο. Η ίδια δεν είχε ιδέα. Το πρώτο που έκανε ήταν να δωροδοκήσει τον υπεύθυνο στα εκδοτήρια εισιτηρίων του Κ.Τ.Ε.Λ. Είχε τους λόγους του. 

Είναι ένα πρόσωπο φωτεινό, σιωπηλό, καταμόναχο σαν ολόκληρη μοναξιά, σαν ολόκληρη νίκη πάνω στη μοναξιά. Αυτό το πρόσωπο σε κοιτάζει ανάμεσα από δυο στήλες ασάλευτο νερό. Και δεν γνωρίζεις ποιο απ΄ τα δύο πείθει Περισσότερο. Γιάννης Ρίτσος

Σαν σήμερα, πως πέρασαν δεκαοχτώ κιόλας χρόνια, λίγα, μα που η χάρη σου, τα έκανε αιώνια...Μεγάλωσες κι ανδρώθηκες, κι έγινες παλικάρι λεβέντη μου, μοναδικό του μόχθου μου καμάρι, σε χαίρομαι στη νιότη σου και που δειλά δειλά και με περίσσια φρόνηση, ανοίγεις τα φτερά σου...... Χρόνια πολλά σου εύχομαι, γιε μου, να τα χιλιάσεις...κι ότι ευτυχία και χαρά υπάρχει, να δοξάσεις,να γίνεις πρώτα «άνθρωπος» σωστός κι ειλικρινείς και να γευθείς τις δάφνες σου μιας άξιας προκοπής. Ότι εφόδια σου χρωστώ, θα έχεις στη ζωή σου κι αν τη ψυχή μου χρειαστείς, κι αυτή είναι δική σου,μα ένα μονάχα αντάλλαγμα σαν χάρη σου ζητώ..... Να 'μαι για το καμάρι μου περήφανος που ζω...!!!!!!!! Χρόνια  πολλά γιε μου.

Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων … Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, ανά τον κόσμο …

Ἀνεμοδέρνουν μέρα νύχτα ἀπάνου σὲ στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου, νὰ γελιέσαι πὼς εἶν᾿ Ἑλλάδα ὁ τόπος. Μὰ δίπλα τ᾿ ἀγκαλιάζει νὰ τὰ σπάσει τοῦ ξένου ἡ ἀστερομάτισσα κατάρα. Ἂν φαρμάκωνε μόνη τὸν ἀέρα, ἴσως, ραγιᾶ νὰ ξύπναες κάποιαν ὥρα: «Στὴ χώρ᾿ αὐτὴ ποὺ τήνε λέω δικιά μου ξένος εἶμαι καὶ τυχερὸς ποὺ ζῶ!» Κώστας Βάρναλης

Γιε μου. Σου ευχόμαστε τα σκαλοπάτια της ζωής να είναι ακούραστα. Σε κάθε βήμα σου σε ακολουθεί και μια ευχή μας, τα βήματα σου να είναι σταθερά. Συγχαρητήρια γιε μου !!! Είμαστε περήφανοι για σένα και για ότι έχεις καταφέρει με τόσο κόπο και δουλειά. Ευχόμαστε να έχεις πάντα τις επιτυχίες που τόσο αξίζεις. Η ευχή της Παναγιάς πάντα να συνοδεύει τα βήματα σου. Με αγάπη. οι γονείς σου.

O μάντης Μεγιστίας, το τέλος του Εφιάλτη και η ιστορική αλήθεια για τους «300»

Ὁ   ἔ ρωτας, ὄ νομα ο ὐ σιαστικόν, πολύ ο ὐ σιαστικόν, ἑ νικο ῦ   ἀ ριθμο ῦ , γένους ο ὔ τε θηλυκο ῦ  ο ὔ τε  ἀ ρσενικο ῦ , γένους  ἀ νυπεράσπιστου. Πληθυντικός  ἀ ριθμός ο ἱ   ἀ νυπεράσπιστοι  ἔ ρωτες.

Σε μια παλάμη θάλασσας γεύτηκες τα πικρά χαλίκια Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας τον έρημο Αύγουστο Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου Βήμα χαμένο. Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της Ήταν η θύμηση της γης με την ωραία γυναίκα Η ευχή που λαχτάρησε μέσ’ απ’ τους κόρφους του βασιλικού Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας!

Αρχή της σωτηρίας είναι η αναγνώριση του σφάλματος, το ραντεβού μαζί του, το φιλί στα χείλη, ο σεβασμός, η εκτίμηση και οι σκορπιοί από τους κήπους του. Το κέντημα, το μαστίγωμα, η δηκτική του ειλικρίνεια. Ιδιότροπο παιδί, σου λέει. Εσύ ακούς μια έγκριση. 

Ὁ πατέρας μου ἔφαγε μιά ζωὴ γιὰ νὰ φτιάξει ἕνα σπίτι. Ἀπογεύματα, Κυριακὲς στὸ κουζινάκι χωρὶς ἕνα γλυκὸ ἢ ἕνα καφενεῖο. Ὅταν πέθανε ἄφησε ἕνα χορταριασμένο στρατὶ ἕνα χτίσμα δίχως κουφώματα, δίχως σοφάτια, χρόνια... Ἄλλαξαν οἱ καιροὶ ποὺ λέει κι ὁ λαός, γεγονότα συνέβησαν... Χαθήκαμε μὲ τὸν ἀδελφό μου, μάθαμε πὼς πέθανε κι ὁ πατέρας. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν τὸ βράδυ σὲ κοιτῶ βαθιὰ στὰ μάτια. Εἶναι μήπως ζήσω ἐγὼ τὴν ταπεινὴ θαλπωρὴ ποὺ ἐκεῖνος δὲν ἔζησε. Γιώργος Μαρκόπουλος

Αυτό που μετράει δεν είναι η επιθυμία σου για να νικήσεις και να πετύχεις. Όλοι έχουν τέτοιες επιθυμίες. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η αποφασιστικότητά σου να δουλέψεις σκληρά για να εκπληρώσεις την επιθυμία σου να πετύχεις. Να ενεργείς σαν να είναι αδύνατο να αποτύχεις. Βιργίλιος – [ 70-19 π.Χ. ] – Λατίνος ποιητής

Δεν θα έρθω, δεν με αφήνουν οι γονείς μου. Να πάρω νερό και ψωμί μου είπαν και να πάω στον ελαιώνα, στη μεγάλη την πέτρα, εκεί μέσα, στην καρδιά της υπάρχει κρυμμένο το μυστικό που ζητώ και ψάχνω, αρκεί να είμαι προσεχτικός, να αγαπάω πραγματικά και να έχω αρκετή υπομονή.

Σ το παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι, Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας. Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά. Μ. Αναγνωστάκης,   Τα ποιήματα,  Πλειάς

Καὶ ρίχτηκε μὲ τ᾿ ἄτι του μὲς στῶν ἐχθρῶν τὰ πλήθια, τὸ πύρινο τὸ βλέμμα του σκορποῦσε τὴν τρομάρα, καὶ τὸ σπαθί του τὴ θανή. Στὰ χάλκινά του στήθια, ἐξέσπασε ἡ ὄργητα σὲ βροντερὴ κατάρα.

Έβγαινε, ερχόταν από τα βιβλία του οπλισμένος, φορτωμένος με ερωτήματα, αμφιβολίες, όνειρα και σχέδια που έκαναν τον κόσμο αλλιώτικο και το περπάτημα του διαφορετικό. Ορμητικό σαν σκέψη. Έφερνε λόγια, λέξεις καινούργιες και η γλώσσα του ήταν μια τσέπη γεμάτη φως και μαλάματα.

Το θέμα είναι να μην σε φωνάξουν, γιατί άμα σε φωνάξουν θα πας. Θα πρέπει να έχεις εργαστεί σκληρά πάνω σ΄ αυτό, να έχεις προετοιμαστεί, να  έχεις κάνει τα πάντα ώστε να ακουστεί καθαρά, όχι αυτός, ποτέ αυτός, αν κάποιος παρ΄ ελπίδα αναφέρει το όνομά σου.

“Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου” – Οδυσσέας Ελύτης

Τις μέρες αυτές τις Μεγάλες έχεις τη μέθοδό σου, έχεις το μέτρο το δικό σου να μετράς τον χρόνο και τις αποστάσεις, το προσωπικό σου σύστημα, τη δική σου μονάδα μέτρησης. Το δικό σου πολλαπλάσιο. Είναι το 12. Οσοι οι μαθητές του Κυρίου, τόση η απόσταση Αργους –Ναυπλίου.

—Αγάπη μου, ήσουνα παιδί· παιδί μου, είσαι άντρας τώρα· σύρε, ακριβέ μου, στο καλό, μη σε προφτάσει η μπόρα.

ΚΥΡΙΑΚΗ (ΠΑΣΧΑ) ΚΑΘΑΡΗ ΔΙΑΦΑΝΗ ΜΕΡΑ. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί με τη μορφή βουνού κει κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά, κάτω από το παράθυρο. Σου ’ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου. Ύστερα να κατεβείς και, θαρραλέα, να καταλάβεις τη θέση στον τάφο που σου ανήκει. ΚΥΡΙΑΚΗ (ΠΑΣΧΑ), β ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ ΚΟΡΗ ενήλικη θάλασσα πάρε το κίτρο που μου ’δωκε ο Κάλβος δικιά σου η χρυσή μυρωδία Μεθαύριο θα ’ρθουν τ’ άλλα πουλιά θα ’ναι πάλι ελαφρές των βουνών οι γραμμές μα βαριά η δική μου καρδία. (Από την ποιητική συλλογή «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου», εκδόσεις «ύψιλον / βιβλία», 1984). Οδυσσέας Ελύτης

Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΤΑΚΟΠΟΣ από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ. Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου.

Σίγουρο πράμα η Κυριακή φαντάζει κι όπως τρανός πατριαρχικός αφέντης φτάνει στους κάμπους μας.

Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις… γιατί δεν μπορείς πια να 

Εδώ και λίγο καιρό ξαναγύρισα στον πρωινό καφέ, στα λόγια, στις ιστορίες και στις συμβουλές του, είχα φύγει χρόνια μακριά του, έτρεχα με τα τσάγια, τις κούπες και τα μεγάλα τα φλιτζάνια, κουράστηκα, δεν είναι ο τόπος μου.

Ήτανε νύχτα. Τα βουνά, οι λαγκαδιές, τα δένδρα,οι βρύσες, τ' αγριολούλουδα, ο ουρανός, τ' αγέρι,στέκουν βουβά ν' ακούσουνε την προσευχή του Διάκου.

Βρες χρόνο για δουλειά - αυτό είναι   το τίμημα της επιτυχίας . Βρες χρόνο για σκέψη - αυτό είναι  η πηγή της δύναμης . Βρες χρόνο για παιχνίδι - αυτό είναι  το μυστικό της αιώνιας νιότης . Βρες χρόνο για διάβασμα - αυτό είναι  το θεμέλιο της γνώσης . Βρες χρόνο να είσαι φιλικός - αυτό είναι  ο δρόμος προς την ευτυχία . Βρες χρόνο για όνειρα – αυτά θα τραβήξουν  το όχημά σου ως τ' αστέρια . Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι - αυτό είναι  το προνόμιο των Θεών . Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου - είναι πολύ  σύντομη η μέρα  για να 'σαι εγωιστής. Βρες χρόνο να γελ άς - αυτό είναι  η μουσική της ψυχής . Βρες χρόνο να είσαι παιδί - για να νοιώθεις  αυθεντικά ανθρώπινος . Τ όνειρο του παιδιού είναι η Ειρήνη. Τ' όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη. τα λόγια της αγάπης κάτω από τα δέντρα είναι η Ειρήνη.... Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει. Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)

Καθαρά Δευτέρα Λαγάνα, Κούλουμα και Χαρταετοί

Ας κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο, μιλώντας.... Ελληνικά..., για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε Ελληνικά και να δρούμε ...ως Έλληνες! "Το τελειότερο εργαλείο που επινόησε ποτε ο ανθρώπινος εγκέφαλος, ........είναι η Ελληνική γλώσσα! Ας θυμηθούμε τι εχει γραφτεί και ειπωθεί για την Ελληνική γλώσσα... την δική μας γλώσσα!!!

Προστέθηκε από 24grammata . Το θαυμαστό όπλο των αιθέρων, η Πολεμική Αεροπορία, με το δυναμικό παρόν και το λαμπρό μέλλον, έχει να επιδείξει μια ένδοξη ιστορία που περιλαμβάνει συνεχείς αγώνες για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας.

Από τη 1η ως τις 31 του Μάρτη, τα παιδιά φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον «Μάρτη» ή «Μαρτιά». Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο «Μάρτης» προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν. Φτιάχνεται την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου και φοριέται είτε σαν δαχτυλίδι στα δάχτυλα, είτε στον καρπό του χεριού σαν βραχιόλι. Καμμιά φορά φοριέται ακόμα και στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, ώστε να μην σκοντάφτει ο κατοχός του.

Όλο δόξα και πείνα είσαι, κακομοίρα Ελλάδα. Από την φτέρνα ως την κορφή όλο ψυχή. Δεν πρέπει να χαθείς, όχι, δε θα σε αφήσουμε εμείς να χαθείς, μάνα! Νίκος Καζαντζάκης

Πελασγοί: Τό κοινό όνομα όλων τών προϊστορικών καί προκατακλυσμιαίων Ελληνικών φύλων. Σύγχρονοι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και γλωσσολόγοι έχουν προσπαθήσει να συνδέσουν τους "Πελασγούς", έναν όρο με μάλλον ασαφές περιεχόμενο, με διάφορους υλικούς πολιτισμούς, γλωσσολογικές ομάδες κ.λ.π. αλλά πρόκειται περί άλυτου "προβλήματος". Οι συνεχείς επεξεργασίες των ελληνικών παραδόσεων και μύθων καθιστούν δύσκολο το διαχωρισμό σαφών "αναμνήσεων ιστορικών γεγονότων" και μυθοπλασίας όσον αφορά τις πληροφορίες που δίνουν οι αρχαίοι συγγραφείς για τους Πελασγούς. Περιοχές όπως η Θεσσαλία και η Αττική θεωρούνταν παραδοσιακά ως περιοχές στις οποίες κατοικούσαν Πελασγοί. Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός. Με τ' όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις. Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο Ζ', 94 - Ἴωνες δὲ ὅσον μὲν χρόνον ἐν Πελοποννήσῳ οἴκεον τὴν νῦν καλεομένην Ἀχαιίην, καὶ πρὶν ἢ Δαναόν τε καὶ Ξοῦθον ἀπικέσθαι ἐς Πελοπόννησον, ὡς Ἕλληνες λέγουσι,

Καθημερινά χρησιμοποιούμε πολλές δεκάδες λέξεις οι οποίες είναι Τουρκικές και έχουν παρεισφρύσει στη γλώσσα μας χωρίς να μην  γνωρίζουμε την προέλευση τους και την αντίστοιχη Ελληνική έννοια. Βέβαια μπορούμε να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τουρκικά σήριαλ που παίζονται καθημερινά από τα κανάλια μας, και με τον καιρό να κάνουμε  περισσότερες αυτές τις λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά στην ζωή  μας.

"ο άνθρωπος έχει πολλά προσωπεία, αλλά ένα πρόσωπο" Νίκος Καζαντζάκης

Τώρα ίσως και να μπορώ να το πω, τώρα που χάθηκε εκείνος ο αξιοθρήνητος φόβος  μου μη και δεν αρέσω, μπορώ να πω πως πέρασα την πρώτη τη μικρή και είμαι μαθητής της πρώτης της μεγάλης.

Αγάπη. Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα. Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι. Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης, πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη! Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος, κι ελύγισα σαν από τρυφερότη, εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος. Κώστας Καρυωτάκης Γιατί μ’ αγάπησες. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη “μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες κι έτσι γλυκά πεθαίνω. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες Μαρία Πολυδούρη... Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/kostas-kariotakis-maria-polidouri-o-anekplirotos-erotas-pou-tous-skotose-ke-tous-dio/ Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη “μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγ

—Ναι! Κι εγώ μια τέτοια αγαπούσα. Κι η δική μου μαύρα φορούσε. Κι η δική μου καθόταν σε κάποιο φωτισμένο παράθυρο. Κι η δική μου είχε στραμμένη όλη της την ύπαρξη από μένα. Τώρα είναι κάπου άνοιαστη και ομορφαίνει τον εαυτό της γι' άλλον.

Μαζεύω τὰ πεσμένα στάχυα νὰ σοῦ στείλω λίγω ψωμί∙ μαζεύω μὲ τὸ σπασμένο χέρι μου ὅ,τι ἔμεινε ἀπ᾿ τὸν ἥλιο νὰ σοῦ τὸ στείλω νὰ ντυθεῖς. Ἔμαθα πὼς κρυώνεις. Τὴν πράσινή σου φορεσιὰ νὰ τὴν φορέσεις τὴ Λαμπρή. Θὰ τρέξουν μ᾿ ἄνθη τὰ παιδιά, θὰ βγοῦν τὰ περιστέρια, κ᾿ ἡ μάνα σου μὲ μιὰ ποδιά, πλατιά, γεμάτη ἀγάπη. Πάρε ὅποιο δρόμο, ὅποια κορφή, ρωτα ὅποιο δένδρο θέλεις Μ᾿ ἀκοῦς; Οἱ δρόμοι ὅλης της γῆς βγαίνουνε στὴν καρδιά μου! Μὴν ξεχαστεῖς κοιτάζοντας τὸ φῶς. Τ᾿ ἀκοῦς; Νὰ ’ρθεῖς! Ν.Βρεττάκος. Πηγή:poetry-in-greece.blogspot.gr - 

Μόλις έπεφτε ο ήλιος μια κόκκινη σκόνη σκαρφάλωνε κι έβαφε τα φύλλα της καρυδιάς καθώς το κάρο του πατέρα άφηνε δυο λεπτές γραμμές πάνω στο χώμα της αυλής

Στις μέρες μας κανείς δεν σε ρωτάει πού γεμίζεις, πού βρίσκεις το κουράγιο να συνεχίσεις, περιμένουν να σε δουν αδειανό, ξεραμένο πηγάδι. Στόμα κλειστό, φιλιατρό χορταριασμένο.

- ...Γιατί νὰ φύγῃς, ἀγόρι μου, γιατί νὰ φύγῃς; / Ἦταν ὅμορφα, γιόκα μου, γιόκα μου – γιατί νὰ φύγῃς; / Κι ἂς ἔλειπε τὸ ψωμί, κι ἂς ἔλειπε τὸ λάδι, κι ἂς ἔλειπε τὸ κάρβουνο – τὰ κουτσοπορεύαμε, / ἦταν ἥσυχα μέσα στὸ σπίτι, γιόκα μου, / καὶ τὸ παλιό κρεββάτι, μὲ τὰ μπρούντζινα πόμολα, ἦταν γερό καὶ σοβαρό σὰν Ἅγια Τράπεζα / ὅταν πλάγιαζες πάνω του φέγγαν τὰ μπρούντζινα πόμολα / σὰν τέσσερις ἥλιοι, ἀγόρι μου, ἔφεγγε ἡ κάμαρα / κι ἄκουγα τὴν ἀνάσα σου – γέμιζε ἡ κάμαρα / γέμιζε κ' ἡ καρδιά μου, ὅπως γεμίζει τὸ παλιό σταμνί στὴ βρύση, / καὶ τὸ τραπέζι ἦταν σίγουρο σάν τὰ δέντρα, / κ' οἱ καρέκλες ἦταν σίγουρες σά μικρές σκάλες που ἀνεβάζουνε σ' ἕνα μικρό-μικρό παράδεισο, / καὶ τὰ πιάτα γυάλιζαν φρεσκοπλυμένα στὴν πιατοθήκη / σά μιὰ σειρά καλοκαιριάτικα φεγγάρια... Γιατί νὰ φύγῃς;..[]

Τι πατούσα, τι μιλούσα, τι έλιωνα, τι έσταζα, τι έβλεπα, τι έπινα, τι τραγουδούσα, τι ρόδι έσπαζα, τι μέλι ρουφούσα.

Επειδή μεγάλωσα στο σκαλοπάτια σου -εκεί που κρυφά σου σφύριζα ν’ ανοίξεις και να μπω- γι’ αυτό νοικιάζω πάντα σε σκάλες, κάστρα και σκαλιά και σε γκρεμό 

Εχει τρεις πόλεις, τρεις έγνοιες. Ολες στις ξένες θάλασσες. Θα σηκωθεί πρωί, πολύ πρωί, θ' ανοίξει τα παράθυρα, θα μελετήσει τον καιρό, θα δει τα χρώματα, τα ζώα της αυλής, τις αστραπές πίσω απ' τα βουνά, τη θάλασσα, το σύννεφο, τον άνεμο, του φεγγαριού το γάλα, τ΄ άστρα, τα σημάδια και τις αποφάσεις τους.

Ο σωστός κλέφτης έχει πάντα διπλή την ακοή και το περπάτημα ελαφρύ, του αρέσει να κλέβει. Να κλέβει στον δρόμο. Κάνει τ' αυτί του χέρι και χαίρεται. 

Πρέπει να ήμουν ως δώδεκα χρονών και πρέπει να ήταν εκείνη ως έντεκα. Δε την έβλεπα μήτε στην εκκλησιά, μήτε στον κλήδωνα, μήτε στη βρύση, μήτε στο παράθυρι. Η μάνα της κι η μάνα μου δεν είχανε πολλές φιλίες.

Πηγή:silia.wordpress.com

…Τρέχει νερὸ κρυστάλλι κι’ ὅσαις μανάδες τὤπιανε κἀμμιὰ παιδὶ δὲν κάνει• νὰ τὦχε πιεῖ καὶ ἡ μάνα μου νὰ μὴ μ’ εἶχε γεννήσει. (Ἐκ δημοτικοῦ ᾄσματος)

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ήταν να κλείσουν γρήγορα το πηγάδι, σκέπασαν το φιλιατρό με ασπάλαθους, πουρνάρια και σκίνα, πλακώνοντάς τα με λιθάρια θεόρατα έτσι που και ο διψασμένος, ο περαστικός που δε γνώριζε, να μην μπορεί να πιει από το νερό αυτό.