Να συνεχίζεις…

Γράφει: Αντώνης Κυρίκος

Δυο φράσεις που τις ακούω από μικρό παιδί στα οικογενειακά ανταμώματα τριγυρνούν στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Από τα χείλη των ηλικιωμένων γυναικών όταν το μυαλό τους βουτούσε στο παρελθόν.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί όλες οι αναμνήσεις των γιαγιάδων  κατέληγαν πάντα σε κάποιο βάσανο  δικό τους ή συγγενή τους. Και ο επίλογος ίδιος με ένα «αχ παιδάκι μου » μπροστά… άλλοτε ως αποφυγή  «μη δώσει ο θεός όσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος» και άλλοτε  ως πεποίθηση «ο θεός μας δίνει όσα μπορούμε να αντέξουμε».
Αργά το βράδυ, στο βάθος μια εκκλησίας, παραμονή της Παναγιάς σε μια γωνιά της μεγάλης πόλης. Ολονυχτία σε σκηνικό κατανυκτικό. Πολυέλαιοι  σβηστοί, φως κεριών, βυζαντινές φωνές.
Δεν με οδηγεί ποια η όποια πίστη μου εδώ. Τα ξέρω αυτά τα στασίδια από μικρό παιδί.Τώρα που μεγάλωσα εδώ έρχομαι  μόνο τέτοιο βράδυ. Ανάβω το κερί, «φωλιάζω» σε μια γωνιά  και αρχίζω το ταξίδι της σκέψης, της υπομονής και της τακτοποίησης του μυαλού συνοδεία μιας ευχής που δεν φτάνει ποτέ στα χείλη μα κάνει μέσα μου το δικό της θόρυβο: καθαρό μυαλό στα δύσκολα.
Δεν ξέρω τι στέλνει και τι δε στέλνει ο Θεός στο διάβα μας, ούτε τι  ζούμε γιατί αυτή είναι η μοίρα μας ή γιατί εμείς είμαστε καπετάνιοι στην πορεία της ζωής μας. Ξέρω, όμως, πως δεν γίνεται να είμαστε πάντα αυτό που θέλουμε και ευχόμαστε, αυτό το «πάντα καλά».
Τα εμπόδια, τα βάσανα, τα δάκρυα, οι αγωνίες, οι  αρρώστιες  θα σε συναντήσουν κάπου. Σε άλλους κάθονται πολύ,  σε άλλους ακουμπάνε και φεύγουν.
Μα όλοι  τα ανταμώνουμε. Και  πόσα μπορεί να αντέξει ο καθένας μας; Και πόσο προετοιμασμένοι είμαστε;
Μία από τις πατρικές συμβουλές που κρατώ μέσα μου είναι πως όταν έρχομαι αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα ή ένα δυσάρεστο γεγονός να θέτω στον εαυτό μου το ερώτημα «είναι ζωής και θανάτου;».Πόσοι μεγαλώσαμε  σίγουροι  πως όλα συμβαίνουν στην ζωή, αλλά τα άσχημα ποτέ στο σπίτι μας; Και όταν βρεθήκαμε με το πρόβλημα αγκαλιά, πόσο ανέτοιμοι ήμασταν για να δώσουμε τη μάχη που έπρεπε;
Και πόσο είχε αναλωθεί η ζωή μας σε άγχη και αγωνίες για ανούσια πράγματα ώστε στη θέα του πραγματικά σοβαρού να λυγίσουμε γιατί έλειπαν  οι αντοχές της ψυχής και του σώματος;
Δεν ξέρω πόσα αντέχει ο άνθρωπος, ξέρω όμως πως πρέπει να έτοιμος για όλα.Για να  γιορτάσει τη χαρά, μα και  να αντέξει τη λύπη. Για να γλεντήσει με γέλιο βροντερό  αλλά και να σκουπίσει τα δάκρυά του και να συνεχίσει μπροστά… Γιατί αυτό πρέπει να κάνει.. Να συνεχίσει!