Χλεμούτσι - ο θρύλος του ανήλιαγου βασιλιά και ο θρύλος της νεράιδας.

ΕΝΑΣ «ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ» ΒΑΣΙΛΙΑΣ


Ο πρώτος θρύλος, γνωστός ως θρύλος του βασιλιά Ανήλιαγου, διηγείται την ιστορία του βασιλιά της Παλαιόπολης ο οποίος ήταν καταδικασμένος να μην μπορεί να αντικρίσει το φως του ήλιου. Την ίδια εποχή στο κάστρο του Χλεμουτσίου υπήρχε η Ανήλιαγη που ζούσε κι αυτή μόνο στο σκοτάδι. Αφού και οι δύο ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθούν έναν ιδιαίτερο τρόπο ζωής, ζώντας κατά την διάρκεια της ημέρας μόνο σε μέρη του κάστρου που δεν έφτανε το φως, αποφάσισαν τελικά να παντρευτούν και να μείνουν μαζί. Ο Ανήλιαγος όταν χρειαζόταν, κυκλοφορούσε από την Παλαιόπολη στο Χλεμούτσι μέσω μιας υπόγειας στοάς.
Η ακριβής τοποθεσία της εισόδου της στοάς παραμένει άγνωστη. Όμως όπως αναφέρει ο Α.Μπούτσικας στα «Φράγκικα μνημεία στην Ηλεία» οι γεροντότεροι στην περιοχή είχαν ακούσει για μια τρύπα που βρισκόταν σους ΝΔ πρόποδες της Ακρόπολης της Ήλιδας η οποία είχε λίγα σκαλοπάτια και επικοινωνούσε με το Χλεμούτσι με έναν υπόνομο. Ήταν ένα είδος υπόγειου δρόμου που σε ευθεία γραμμή δεν ξεπερνούσε τα 20 χιλιόμετρα. Μάλιστα στις αρχές του (20ου) αιώνα δυο αδέρφια από την Παλαιόπολη, ονομαζόμενοι Μητσιλέτοι, κατέβηκαν τα σκαλοπάτια για να δουν αν και προς τα πού συνεχιζόταν ο υπόνομος. Όπως αφηγήθηκαν μετά, συνάντησαν δυνατό κρύο και ισχυρό ρεύμα αέρα, ενώ κάποιο φανάρι που είχαν για οδηγό έσβησε. Έτσι αναγκάστηκαν να μην προχωρήσουν άλλο. Οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι το ίδιο αποτέλεσμα είχε και η είσοδος ενός παπά με τους δύο του γιους στον υπόνομο. Οι κάτοικοι σήμερα δεν γνωρίζουν την ακριβή τοποθεσία της στοάς, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν είναι παρά ένας μύθος χωρίς υπόσταση. Ομολογουμένως είναι εντυπωσιακή η «επιμονή» κάποιων ανυπόστατων μύθων που δεν θέλουν να περάσουν στη λήθη…
Η ιστορία του Ανήλιαγου δεν έχει ευχάριστο τέλος. Κάποτε τον πρόλαβε ο ήλιος πριν επιστρέψει στο κάστρο με αποτέλεσμα να πετρώσει. Η περίπτωση αυτή έχει μια προφανή ομοιότητα με τον γερμανικό μύθο για τους Νάνους όπως αναφέρεται στα «Ξωτικά» του Ν.Θεοδοσιάδη: Όταν δημιουργήθηκαν τα μαύρα ξωτικά Kabouters ήταν τόσο άσχημα που έπρεπε να ζουν σε σκοτεινά μέρη που δε θα μπορούσε κανείς να τα αντικρίσει. Ζούσαν κάτω από τη γη και επισκέπτονταν την επιφάνεια μόνο τις νύχτες. Αν κάποιο έμενε εκεί μετά το ξημέρωμα μεταμορφωνόταν σε πέτρα. («…Αχ, να φύγω μακριά! Μην τυχόν κι ο ήλιος βγει δεν τολμώ κι άλλο να μείνω. Τί κι αν είμαι ξωτικό, με μια ακτίνα του μπορεί αχ, μια πέτρα να απομείνω…»)


«…ΔΩΣ’ ΤΗ ΜΟΥ ΠΙΣΩ!»
Ο θρύλος της Νεράιδας Μάνας μιλάει για δυο νεράιδες οι οποίες βασίλευαν στα δυο μεγάλα κάστρα της περιοχής που βρίσκονταν στο Χλεμούτσι και στο Σανταμέρι. Οι δυο τους, αν και ήταν αδερφές, ήταν πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Γιατί η πρώτη ήταν νέα και όμορφη, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να την κάνει ευτυχισμένη, καθώς η σκέψη πως δεν είχε παιδιά και ζούσε στο κάστρο μόνη, της έφερνε δυστυχία. Ενώ η δεύτερη μπορεί να ήταν πια γερασμένη και άσχημη, αλλά ζούσε στο δικό της κάστρο με τα παιδιά της, πράγμα που την έκανε να ξεχνά όλα τα υπόλοιπα και να είναι πιο ευτυχισμένη.
Η όμορφη νεράιδα επισκεπτόταν συχνά την αδερφή της, στο Σανταμέρι και πάντοτε της ζητούσε να της επιτρέψει να υιοθετήσει ένα από τα παιδιά της, για να μη νοιώθει τόσο μόνη. Κάποια μέρα κατάφερε να την πείσει και πήρε την μοναχοκόρη της αδερφής της στο κάστρο του Χλεμουτσίου. Από τότε όμως η συμπεριφορά της άλλαξε, η όμορφη νεράιδα σταμάτησε πλέον τις επισκέψεις στην αδερφή της, γιατί με την συντροφιά του νέου κοριτσιού, ήταν πια ευτυχισμένη και είχε ξεχάσει την αδερφή της. Όταν η άσχημη νεράιδα αποφάσισε να πάει στο κάστρο του Χλεμουτσίου για να ξαναδεί την κόρη της, που τόσο της είχε λείψει, άκουσε από μέσα χαρούμενες φωνές. Ένοιωσε χαρά, γιατί όπως φαινόταν η κόρη της ζούσε ευτυχισμένη στο νέο της σπίτι και αμέσως χτύπησε την πόρτα για να μπει μέσα και να την δει. Όμως οι τεράστιες σιδερένιες πόρτες του κάστρου παρέμεναν κλειστές και όσο και αν χτυπούσε και φώναζε κανείς δεν την άκουγε ή δεν της έδιναν σημασία. Οργισμένη από αυτή την συμπεριφορά και την αχαριστία της αδερφής της γύρισε στο κάστρο της. Αλλά από τότε πηγαίνει συχνά στο Χλεμούτσι. Όμως ποτέ κανείς από το κάστρο δεν ακούει τις φωνές της και τα τραγούδια που πάντα ακούγονται από μέσα την εξοργίζουν περισσότερο. Τότε αυτή τραβώντας τα μαλλιά της και σκίζοντας τα ρούχα της προκαλεί θάνατο και καταιγίδες, στοιχειώνοντας τον τόπο…


Πηγή:idiotikasympanta.blogspot.gr

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Τρύγος και το κρασί στην Ελλάδα του χθες και του σήμερα.