Η σοδειά μου...

η άνοιξη μας χάϊδεψε φέτο.

για τα βουνά μιλάω.

κει που τίποτα δε χαρίζεται

δυο κερασές έχω. 

κι άλλα τόσα βύσσινα.

φάγαμε όλοι.

καρπό και δέσιμο.

και τ΄ αγριοτριαντάφυλλα.  

το καλό μας το γλυκό τα γιόμισε τα βάζα.

και τώρα ....

στ’ απάντημα του χινοπώρου

στρώμα τα καρύδια – έστω και κοκκαλιάρικα –

τα λιάζουμε σε κάθε τσάκισμα του ήλιου

και τα κάστανα.

κι οι κυδωνιές τσιγγούνες δεν εφάνηκαν.

κι η κοφίνα  - να τώρα προχθές – γιόμισε σταφύλια

και τα πατήσαμε σε μικρή λεκάνη

και μείνανε τσίπουρα

να στάξουνε στην κατσαρόλα τη σφραγισμένη με ζυμάρι.

και πίτα φτιάσαμε

από το τίποτα. 

από ότι έμεινε στο ξεκηπισμένο περβόλι.

από το μήλο που μισό μισό  το’ χουμε με την κίσσα και τη σφίγκα

και ρίγανη τρίψαμε

και τα κοκκινομανίταρα εβγήκανε στο δάσος

που σα βγεις να τα ψάξεις δε ξέρεις τι μοσχοβολάει πιότερο

η ελατόπ'τσα ή η πρωινή δροσάδα μέσα στα έλατα

κι είν’

και τα βράδια μπρος στο τζάκι

π' απον’ώρας άναψε  στα μέρη τούτα

που η μάνα σου λέει

για τα χρόνια τα παλιά

για τη μούλα

για τ' αλέτρι

για το πόδι το ξυπόλυτο  ως τα Λαγκάδια - μια μέρα δρόμος -

σα πιάσαν τον αδερφό

για το ζάρωμα και το θάμπος 

σα σ' αντάμωσε ο Πέρδικας να κοιμάσαι στο χωράφι αξημέρωτα.

κι’ είναι σα να τα ξέρεις...

τη σπορά

το θέρο

το τρύγο  

κι όλα παίρνουν το μπόϊ που τους πρέπει...
                                                                     

ΠΗΓΗ:mamoufi.blogspot.gr