Ελληνικό καφενείο.

Το πρώτο Ελληνικό καφενείο άνοιξε στην πρώτη πρωτεύουσα, το Ναύπλιο μετά την απελευθέρωση του, ενώ στην Αθήνα το πρώτο ήταν το "Πράσινο Δενδρί" κάπου στην Ιερά Οδό που άνοιξε το 1834.

Τότε δεν υπήρχαν καφεκοπτεία και τα καφενεία προμηθεύονταν πράσινο σπυρί, το καβούρντιζαν στο μαγαζί σε μικρές ποσότητες και το άλεθαν σε μικρούς χειροκίνητους μύλους.
Αρκετά χρόνια αργότερα άνοιξε και το καφενείο "Η Ωραία Ελλάς" στην Ερμού με Αιόλου το 1873 που ήταν το άτυπο χρηματιστήριο της Ελλάδος (που θα γινόταν τρία χρόνια μετά) για τον απλό λόγο ότι από πάνω του στεγάζονταν η εμπορική λέσχη από το 1870. Ήταν δηλαδή το τέλειο μέρος για να κάνει κανείς καφενείο. Πολύ σύντομα ονομάστηκε Μετοχοπρατήριον για ευνόητους λόγους.Να μια ιστορία για το ποια είναι η διαφορά του Τούρκικου καφέ από τον Ελληνικό. Ο καφές ήταν τόσο ακριβός τότε που οι Έλληνες δεν μπορούσαν να τον αγοράσουν και φυσικά πολύ δυσεύρετος. Οι Τούρκοι άλεθαν τον καφέ τους στον χειροκίνητο μύλο και στην συνέχεια τον έδιναν στον Ταμπή που συνήθως ήταν Έλληνας για να τον καθαρίσει. Εκείνος έπαιρνε ότι έμενε στον μύλο για δική του χρήση. Ήταν όμως πιο ψιλοκομμένος από αυτόν του Τούρκου και έβγαζε διαφορετική γεύση. Εκτός δηλαδή από το πιο ελαφρύ καβούρντισμα, μια άλλη βασική διαφορά είναι και το πιο ψιλό άλεσμα.
Μετά όμως η Ελλάδα γέμισε καφενεία, σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό. Ήταν το σημείο συνάντησης, το μοναδικό τηλέφωνο για πολλά χρόνια ... το μέρος που όλοι πήγαιναν μετά την δουλειά για να πιούν καφέ, να παίξουν τάβλι ή πρέφα, το σημείο που θα ανέλυαν τα πολιτικά δρώμενα και θα διαφωνούσαν ...ριζικά! Και αυτός ο καφετζής, με τα γλυκά του κουταλιού, τους μεζέδες για το ούζο, το υποβρύχιο και τα τοπικά αναψυκτικά ...
Ο σύγχρονος όμως τρόπος ζωής δεν άφησε και τα καφενεία αλώβητα.
Οι προβλέψεις για το μέλλον τους δεν είναι παρά δυσοίωνες.